Mythologie: verslaggeving van het verleden.

De mythologie is voor vele disciplines nog steeds een bron van inspiratie èn informatie! Verpakte en symbolische verslaggeving van ons raadselachtig verleden, cryptische informatie over verborgen en moeilijk toegankelijke kennis. Mythologie verbindt de kennis van en uit verschillende culturen, maar in de mythologie vindt men ook de neerslag van psychologische aspecten en daar werken vooral astrologen mee. Een duidelijk voorbeeld hiervan vind je bij de interpretatie van Saturnus en Jupiter.

In de evolutie van het bewustwordingsproces van de mensheid was/is Saturnus het drijfveerprincipe en de energie, die zich richt op het 'Leerproces' in de ruimste zin van het woord, maar vooral van het werkelijke leren door pijn, tegenwerking en verlies. Saturnus-energie stimuleert het geweten, het zoeken naar oorzaak en gevolg, het onderzoeken en erkennen van de eigen verantwoordelijkheid.

Zoals iedere energie kan hij vóór of tegen ons werken en zo kan de Saturnus-energie ook verharden of verstarring veroorzaken, vanwege zijn structuur-eisende aard.

In de persoonlijke horoscopen wordt hij min of meer behandeld als 'de planeet van het Lot', dat wil zeggen: hij vertelt hoe men met zijn Saturnus-energie kan/moet omgaan in verband met z'n persoonlijke (nood)lot. Hoe wij ons lot al dan niet kunnen corrigeren of verbeteren, of het buigen of barsten wordt. Zijn wij in staat om ons (nood)lot te gebruiken als middel tot geestelijke groei, om over onze eigen schaduw te springen of gebruiken we ons lot als excuus om bij de pakken neer te zitten.

In het begin, zoals beschreven in de mythologie, vinden we Saturnus terug als Chronos, de God van de Tijd, die zijn Vader Uranus ontmande en uit angst voor een soortgelijk lot zijn eigen kinderen verslond. Zijn zoon Zeus kon voor dit lot bewaard blijven. Eenmaal volwassen geworden kwam Zeus in opstand en versloeg zijn vader (zijnde één van de Titanen).
Zeus belichaamt het Jupiterprincipe (naar de Romeinse God Jupiter. Jupiter verbant Saturnus naar Latium, maar kennelijk heeft Saturnus door zijn verlies niet alleen de nederlaag maar ook de nederigheid leren kennen, want na zijn verbanning brengt hij het volk van koning Janus de beginselen van de cultuur bij en onderwijst hij hen de gerechtigheid en de eenvoud van de ziel.

Het verslinden van zijn eigen kinderen en de angst voor het leven is de reden waarom het Saturnus-principe ook wordt geïdentificeerd met de remmingen in de individuele mens, die kan doorwerken in zijn levensvisie.

In een later stadium, wanneer men hem steeds beter leert kennen, wordt Saturnus ook geïdentificeerd met Janus, de God met de twee gezichten, die in tegenovergestelde richtingen blikken. Daarmee wordt de dualiteit aangegeven van zijn karakter. Saturnus onderscheidt het individu van de massa en schenkt hem een persoonlijk geweten.
Zijn Chronos-verleden herinnert aan de begrenzingen van de tijd, waardoor wij het begrip eeuwigheid hebben ontdekt. In zijn strijd tegen Jupiter leerde hij de waarde van de begrenzing.
De psychologie kent de waarden van het stellen van grenzen maar al te goed. Zonder grenzen zouden wij ons verliezen in ongebreideldheid op alle mogelijke gebieden, zonder grenzen zouden wij onszelf verliezen. Saturnus leert ons deze les op een harde of soepele manier.

Jupiter, de bon-vivant van de dierenriem, wil van huis uit grenzen blijven verleggen, uitdijen, vermeerderen met een tomeloze expansiedrift. Net zoals de mythologische Zeus een tamelijk ongebreideld leven voerde op de Olympus.

Het verhaal van Zeus/Jupiter die zijn vader Chronos/Saturnus aan banden legde kent vele culturele variaties. In vele andere oudheidkundige geschriften en met name de Osiris-legende wordt deze strijd in verschillende facetten belicht maar kunnen net zo goed een kleurrijk verslag weergeven van een daadwerkelijke ondergang van Saturnus en het uitdijen, c.q. groter en machtiger worden van Jupiter. Ook Jesaja 30:26 beschrijft, dat de aarde (voor de zondvloed) helder en fel werd belicht 'als door honderd zonnen'.
Saturnus oplaaiend als een supernova, om vervolgens te doven tot hij weer ontdekt werd met ringen van gruis om zich heen. Jupiter die in zijn plaats de macht aan het hemels firmament overnam en zijn 'aanzien' vergrootte met de brokstukken van de dovende supernova Saturnus. De stralende god Osiris, evenals de Babylonische god Tamuz en de Griekse Chronos werden verslagen om vervolgens in een toestand van 'dood' te worden onttrokken aan het menselijk oog, ondergedompeld in de 'onderwereld' om hun taak in het verborgene en in een andere vorm voort te zetten.